Welkom bij mijn zelfreflectie
Deze pagina besteed ik aan de reflectie ten opzichte van mijn eigen handelen tijdens mijn buitenlandse stage in Londen.
Ik heb doorheen deze blog al enkele momenten gesitueerd waar ik mezelf in vraag stelde. Het idee om naar een ander land te gaan en daar te gaan werken is duidelijk niet vanzelfsprekend. De hele zoektocht die daar aan vooraf is gegaan, had ik onderschat. Ik had nog vroeger moeten beginnen zoeken. Desalniettemin heeft die zoektocht mij ook veel geleerd. Zoals dat ik niet op één bedrijf moest gokken maar juist tientallen. Ik heb geleerd dat het duidelijk niet zo evident is om tegenwoordig een geschikte job te vinden in deze crisistijden. Dit kan ik in het achterhoofd houden als ik zelf naar een echte job ga zoeken. Ik moet hiervoor op tijd beginnen en me niet vastpinnen op 1 advertentie. Het gebruiken van connecties op de juiste tijd en juiste plaats is ook geen fabeltje. Deze connecties kunnen zelfs een springplank bieden voor mijn toekomst omwille van hun machtsposities.
Ik had vroeger moeten beginnen waardoor alles wat last-minute werd. Voor ik het wist zat ik op de trein naar Londen. Ik was nog nooit in Londen geweest en had enkel een kaartje mee van de metro. Als ik nu terug kijk, denk ik wel dat ik de juiste stappen heb gezet en ben ik als persoon veel zelfstandiger geworden. Door alleen naar het buitenland te vertrekken, wordt je echt geconfronteerd met jezelf. Ik heb mezelf echt beter leren kennen in Londen. Ook in het gebouw International House of Students heb ik mezelf beter leren kennen omdat die aanraking met verschillende culturen en denkwijze jouw eigen denkwijze soms versterken die anders normaal zijn. Ik heb echt het gelukkig zijn gevoeld in Londen. Ik was vrij, vrij van mijn dagelijkse omgeving. Door het praten met internationale studenten die ook een tijdje van huis weg waren, ben je ergens toch niet alleen. Ik kreeg nieuwe vriendinnen en nieuwe collega's. Het gaf me ook het gevoel dat het uiteindelijk nog zo zot niet is om is ergens anders te gaan wonen. Deze buitenlandse stage heeft toch ergens men identiteit gemaakt. Ik zou het zo opnieuw doen en raad het aan iedereen ook echt aan. Als ik nu bedenk dat ik met een vriendin naar Australië was gegaan, zou het anders zijn. Uiteraard. Je leert toch wel veel meer van je zelf als je de stap alleen zet. Je daagt je zelf uit, je kan enkel en alleen op je zelf rekenen.
Uiteraard zijn er soms ook momenten geweest dat ik mijn zwaktes tegen kwam. Het designen van een flyer op een computer? Al men vrienden zouden lachen en zeggen : 'Esther? Jij? Computers?' En gelijk hebben ze. Ik ben geen technologisch brein. Maar juist Londen gaf me die vernieuwing, dat nieuwe begin, waarop ik dacht 'komaan, gewoon doen!'. En het was zeker niet de mooiste flyer, maar ze zagen mijn idee. Ook deze blog maken is een heuse uitdaging geweest voor mij. Ik zou eerst een website maken via Wordpress. Dit had niet alles wat ik wou en veranderde dan naar een blog. Dit is mijn eerste blog ooit. Ik ben blij dat ik heb doorgezet en het toch heb geprobeerd.
Het schrijven van artikels ging in het begin niet al te makkelijk waardoor ik direct werd geconfronteerd met mijn talenkennis. Na verloop van tijd is deze gelukkig vooruitgegaan. Ik had ook in het begin gevraagd om verschillende taken uit te voeren zodat ik de hele afdeling begreep. Hiervoor ben ik echt blij omdat ik nu ook ICT-taken heb verricht die ik normaal zou weigeren. Je kan het vergelijken met de evolutie in de kranten. Tegenwoordig kan je online je eigen nieuwsthema's kiezen waardoor je veel van het wereldnieuws ontvlucht. Normaal bij een krant lees je vluchtig over de titels die je minder interesseren maar je hebt ze wel gelezen. Als men enkel nog zou kiezen voor de artikels die je interesseert, kan je dan nog spreken van een democratie als je niet eens weet dat er een burgeroorlog is uitgebroken aan de andere kant van de wereld? Zo dacht ik ook. Deze variatie heeft me veel bijgeleerd waarvoor enorme dank aan de RAFBF.
"Taking risks and curiosity is my motive for turning fear of the unknown into enthusiasm for the unknown."
Deze quote heb ik dan ook toegepast. Ik ben te nieuwsgierig waardoor mij angst voor het ongekende om wordt gezet in enthousiasme. Uiteraard kan dit soms ook tegenvallen. Ik heb het geluk gehad, dat ik in een zeer betrouwbare omgeving zat. Moest ik in een ander bedrijf terecht zijn gekomen en in een andere buurt van Londen gewoond hebben, kon dit verslag totaal anders uitdraaien of zelfs niet, in het slechtste geval. Londen kent natuurlijk ook zijn gevaren, waardoor je als jonge vrouw altijd op je hoede moet blijven.
De dag dat ze me vroegen om alle Lords op te bellen van The House of Commons, was ik even enthousiast maar dan kwam de angst op. Ik zou moeten bellen in het Engels, voor dit hoogstaand bedrijf naar de machtigste personen in heel Engeland? Ik kreeg het even benauwd. Deze stress heb ik dan kunnen verminderen door een geheugensteuntje op te schrijven zodat ik zeker niets zou vergeten. Na een paar keer geoefend te hebben, belde ik. Heel de afdeling kon me horen bellen waardoor ik even niet uit men woorden geraakte. Maar na enkele telefoontjes ging het al veel beter.
Het werken in een omgeving waar ze dagelijks met de dood worden geconfronteerd is niet alledaags. Het werken voor het leger en tegelijkertijd voor een liefdadigheidsorganisatie heeft iets contradictorisch. De mensen die in het leger zitten hebben vrijwillig gekozen voor dit risico en zijn daar reeds op voorbereid. Toch heb ik gemerkt dat de meeste doodsoorzaken niet in conflict gebeurt maar via ongelukken of zelfmoord. Ik ben een persoon dat voorstander is voor de vrede. Ik voel me dan ook veel meer een liefdadigheidswerker dan een iemand die voor het leger werkt. En ik ben blij dat dit fonds bestaat, zij helpen duizenden mensen per jaar die terugkomen van de oorlog en die het niet meer zien zitten. Toch bieden zij hulp aan en in de meeste gevallen worden deze mensen echt gelukkig. De dood is iets vreemds voor mij. Ik zal nooit als begrafenisondernemer willen gaan werken. Deze stage is meer op een afstand dat je daar mee wordt geconfronteerd. Het enige wat ik niet snap is dat de overheid beslist om het leger naar Libië/Afghanistan te sturen, maar geen subsidies wil geven aan charities zoals de RAFBF. Want soldaten moeten op geen steun verwachten als ze terug komen. De overheid laat deze mensen duidelijk over aan hun lot, wat ik een schande vind. Kijk maar naar Amerika ten tijde van de Viëtnam-oorlog wat er met die soldaten gebeurden.
Ik zou niet eerlijk zijn moest ik zeggen dat ik me zelf al hélemaal ken. Ik denk dat de komende 5 jaar nog zeker bepalend gaan zijn voor wie ik wordt en wie 'ik' ben. Maar deze ervaring heeft zeker een startschot gegeven van een toekomst 'zonder grenzen' en heeft me eindelijk laten zien waarvoor ik zo lang studeerde en wat Communicatiewetenschappen nu echt betekend. Ik ben ook blij dat de meeste taken die ik heb gedaan binnen de RAFBF, op ditzelfde universitaire niveau lagen.
Ik had vroeger moeten beginnen waardoor alles wat last-minute werd. Voor ik het wist zat ik op de trein naar Londen. Ik was nog nooit in Londen geweest en had enkel een kaartje mee van de metro. Als ik nu terug kijk, denk ik wel dat ik de juiste stappen heb gezet en ben ik als persoon veel zelfstandiger geworden. Door alleen naar het buitenland te vertrekken, wordt je echt geconfronteerd met jezelf. Ik heb mezelf echt beter leren kennen in Londen. Ook in het gebouw International House of Students heb ik mezelf beter leren kennen omdat die aanraking met verschillende culturen en denkwijze jouw eigen denkwijze soms versterken die anders normaal zijn. Ik heb echt het gelukkig zijn gevoeld in Londen. Ik was vrij, vrij van mijn dagelijkse omgeving. Door het praten met internationale studenten die ook een tijdje van huis weg waren, ben je ergens toch niet alleen. Ik kreeg nieuwe vriendinnen en nieuwe collega's. Het gaf me ook het gevoel dat het uiteindelijk nog zo zot niet is om is ergens anders te gaan wonen. Deze buitenlandse stage heeft toch ergens men identiteit gemaakt. Ik zou het zo opnieuw doen en raad het aan iedereen ook echt aan. Als ik nu bedenk dat ik met een vriendin naar Australië was gegaan, zou het anders zijn. Uiteraard. Je leert toch wel veel meer van je zelf als je de stap alleen zet. Je daagt je zelf uit, je kan enkel en alleen op je zelf rekenen.
Uiteraard zijn er soms ook momenten geweest dat ik mijn zwaktes tegen kwam. Het designen van een flyer op een computer? Al men vrienden zouden lachen en zeggen : 'Esther? Jij? Computers?' En gelijk hebben ze. Ik ben geen technologisch brein. Maar juist Londen gaf me die vernieuwing, dat nieuwe begin, waarop ik dacht 'komaan, gewoon doen!'. En het was zeker niet de mooiste flyer, maar ze zagen mijn idee. Ook deze blog maken is een heuse uitdaging geweest voor mij. Ik zou eerst een website maken via Wordpress. Dit had niet alles wat ik wou en veranderde dan naar een blog. Dit is mijn eerste blog ooit. Ik ben blij dat ik heb doorgezet en het toch heb geprobeerd.
Het schrijven van artikels ging in het begin niet al te makkelijk waardoor ik direct werd geconfronteerd met mijn talenkennis. Na verloop van tijd is deze gelukkig vooruitgegaan. Ik had ook in het begin gevraagd om verschillende taken uit te voeren zodat ik de hele afdeling begreep. Hiervoor ben ik echt blij omdat ik nu ook ICT-taken heb verricht die ik normaal zou weigeren. Je kan het vergelijken met de evolutie in de kranten. Tegenwoordig kan je online je eigen nieuwsthema's kiezen waardoor je veel van het wereldnieuws ontvlucht. Normaal bij een krant lees je vluchtig over de titels die je minder interesseren maar je hebt ze wel gelezen. Als men enkel nog zou kiezen voor de artikels die je interesseert, kan je dan nog spreken van een democratie als je niet eens weet dat er een burgeroorlog is uitgebroken aan de andere kant van de wereld? Zo dacht ik ook. Deze variatie heeft me veel bijgeleerd waarvoor enorme dank aan de RAFBF.
"Taking risks and curiosity is my motive for turning fear of the unknown into enthusiasm for the unknown."
Deze quote heb ik dan ook toegepast. Ik ben te nieuwsgierig waardoor mij angst voor het ongekende om wordt gezet in enthousiasme. Uiteraard kan dit soms ook tegenvallen. Ik heb het geluk gehad, dat ik in een zeer betrouwbare omgeving zat. Moest ik in een ander bedrijf terecht zijn gekomen en in een andere buurt van Londen gewoond hebben, kon dit verslag totaal anders uitdraaien of zelfs niet, in het slechtste geval. Londen kent natuurlijk ook zijn gevaren, waardoor je als jonge vrouw altijd op je hoede moet blijven.
De dag dat ze me vroegen om alle Lords op te bellen van The House of Commons, was ik even enthousiast maar dan kwam de angst op. Ik zou moeten bellen in het Engels, voor dit hoogstaand bedrijf naar de machtigste personen in heel Engeland? Ik kreeg het even benauwd. Deze stress heb ik dan kunnen verminderen door een geheugensteuntje op te schrijven zodat ik zeker niets zou vergeten. Na een paar keer geoefend te hebben, belde ik. Heel de afdeling kon me horen bellen waardoor ik even niet uit men woorden geraakte. Maar na enkele telefoontjes ging het al veel beter.
Het werken in een omgeving waar ze dagelijks met de dood worden geconfronteerd is niet alledaags. Het werken voor het leger en tegelijkertijd voor een liefdadigheidsorganisatie heeft iets contradictorisch. De mensen die in het leger zitten hebben vrijwillig gekozen voor dit risico en zijn daar reeds op voorbereid. Toch heb ik gemerkt dat de meeste doodsoorzaken niet in conflict gebeurt maar via ongelukken of zelfmoord. Ik ben een persoon dat voorstander is voor de vrede. Ik voel me dan ook veel meer een liefdadigheidswerker dan een iemand die voor het leger werkt. En ik ben blij dat dit fonds bestaat, zij helpen duizenden mensen per jaar die terugkomen van de oorlog en die het niet meer zien zitten. Toch bieden zij hulp aan en in de meeste gevallen worden deze mensen echt gelukkig. De dood is iets vreemds voor mij. Ik zal nooit als begrafenisondernemer willen gaan werken. Deze stage is meer op een afstand dat je daar mee wordt geconfronteerd. Het enige wat ik niet snap is dat de overheid beslist om het leger naar Libië/Afghanistan te sturen, maar geen subsidies wil geven aan charities zoals de RAFBF. Want soldaten moeten op geen steun verwachten als ze terug komen. De overheid laat deze mensen duidelijk over aan hun lot, wat ik een schande vind. Kijk maar naar Amerika ten tijde van de Viëtnam-oorlog wat er met die soldaten gebeurden.
Ik zou niet eerlijk zijn moest ik zeggen dat ik me zelf al hélemaal ken. Ik denk dat de komende 5 jaar nog zeker bepalend gaan zijn voor wie ik wordt en wie 'ik' ben. Maar deze ervaring heeft zeker een startschot gegeven van een toekomst 'zonder grenzen' en heeft me eindelijk laten zien waarvoor ik zo lang studeerde en wat Communicatiewetenschappen nu echt betekend. Ik ben ook blij dat de meeste taken die ik heb gedaan binnen de RAFBF, op ditzelfde universitaire niveau lagen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten